W kilku postach spróbuję przedstawić najważniejsze z bóstw ludów Dalekiej Północy. Właściwsze jest w sumie określanie tych bóstw jako pozbawione ludzkich cech siły nadprzyrodzone rządzące światem.
Duch Księżyca
Duch Księżyca jest jedną z najpotężniejszych sił nadprzyrodzonych rządzących światem Eskimosów / Inuitów. Powstał w wyniku przekształcenia człowieka w ducha (kazirodczy mit o powstaniu słońca i księżyca – zbyt okrutny, aby go przytaczać na tych stronach). Być może ze względu ze swoją przeszłość jest często uważany za siłę dbająca o ludzi, czyniącą dobro. Jednocześnie był naturalnym strażnikiem ludzkości i pilnował, aby człowiek żył zgodnie z zasadami świata ustalanymi przez siły nim rządzące.
Przypisywano mu szereg cech związanych z płodnością i naturalnym cyklem kobiety. Od niego zależało rozmnażanie się ludzi. Z tego też względu wierzono, że kobiety nie powinny spoglądać na Księżyc jeśli nie chcą zajść w ciąże.
Zaćmienia Księżyca były uważane za zły czas zarówno dla ludzi jak i samego księżyca (znowu się kłania kazirodczy mit).
Księżyc wpływał na rozrodczość nie tylko ludzi, ale także wszystkich istot świata zwierzęcego. Określał również ile zwierząt można zabić, aby nie naruszyć równowagi świata. Za jakiekolwiek odstępstwo od ustanowionych reguł surowo karał – bezpłodnością kobiet i brakiem zwierząt wokół osad.
Źródła:
1/ Mitologie Świata. Eskimosi. Teresa Walendziak. Kolekcje Rzeczpospolitej.
2/ Wikipedia.org
Łukasz